Τα φυτοφάρμακα μια απο τις κύριες αιτίες της έξαρσης της παγκόσμιας νοσηρότητας

Αισίως έχουμε φτάσει στο 2018 μ.Χ με την τεχνολογία να έχει εξελιχθεί ραγδαία, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες και να συνοδεύει πλέον σχεδόν όλες τις δραστηριότητες του ανθρώπου. Παρόμοια εξέλιξη έχουν υποστεί η ιατρική και η φαρμακολογία, σημειώνοντας αλματώδη πρόοδο και αυτές. Σε αυτήν την πρόοδο οφείλεται και το γεγονός ότι έχουμε καταφέρει να καταπολεμήσουμε σε ικανοποιητικό βαθμό τις μολυσματικές ασθένειες κυρίως στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Μετά το 1945, όταν ανακαλύφθηκε η πενικιλίνη, μπορέσαμε επιτέλους να ελέγξουμε τις τεράστιες επιδημίες που εξαπλώνονταν μέχρι τότε και αφάνιζαν εκατόμβες ανθρώπων. Αυτές οι επιδημίες αφορούσαν μολυσματικές και λοιμώδεις νόσους, οι οποίες ήταν συνέπεια των κακών συνθηκών διαβίωσης και προέρχονταν κατά κύριο λόγο από βακτήρια, μύκητες και ιούς. Οφείλονταν σε φυσικά αίτια δηλαδή.

Δυστυχώς παρ' όλη την ανάπτυξη και πρόοδο των επιστημών, η ανθρωπότητα στις μέρες μας έχει έρθει αντιμέτωπη με ένα παράδοξο και οξύμωρο γεγονός.
Την τρομακτική έξαρση των ασθενειών. Σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από χρόνιες παθήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες τους προηγούμενους αιώνες δεν υπήρχαν καν. Καρκίνος, καρδιοπάθειες, θυρεοειδοπάθειες, μεταβολικές παθήσεις, αυτοάνοσα, αλτσχάιμερ, καταθλίψεις, στείρωση κτλ αποτελούν κάποιες από τις ασθένειες που συνθέτουν την σύγχρονη γκάμα νόσων.  Όλες αυτές οι παθήσεις έχουν κοινή προέλευση. Πιο συγκεκριμένα, προέρχονται κατά βάση από ανθρωπογενή αίτια και όχι φυσικά (μικρόβια, ιοί κ.α).

Αυτή η ανησυχητικά αυξημένη παγκόσμια νοσηρότητα η οποία μαστίζει ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού σε βαθμό επιδημίας, πηγάζει από τρία βασικά προβλήματα τα οποία έχουν δημιουργηθεί από τον άνθρωπο και τις πράξεις του. Αυτά είναι η χημική ρύπανση των τροφίμων, η ρύπανση του περιβάλλοντος, και το άγχος.

Υπάρχουν πολλές μελέτες και στατιστικές αναλύσεις, οι οποίες αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι η νοσηρότητα από τα τρόφιμα είναι κάτι που μπορεί να εντοπιστεί και να μετρηθεί.  Δεν έχει να κάνει με την ψυχολογία του ανθρώπου και την σχέση που αναπτύσσει με την έννοια του φαγητού, αλλά είναι κάτι πολύ πιο απτό και προέρχεται καθαρά από ανθρωπογενή αίτια. Ειδικότερα, έχει να κάνει με τα τοξικά χημικά που εμπεριέχει το φαγητό μας. Πώς αυτές οι τοξικές χημικές ενώσεις καταλήγουν στο πιάτο μας, θα το αναλύσουμε αμέσως.

Για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε σωστά το πρόβλημα, θα πρέπει να το εξετάσουμε από εκεί που ξεκινάει. Να ξετυλίξουμε το κουβάρι από την αρχή και να εντοπίσουμε τις αιτίες που προκαλούν την ασθένεια σύμφωνα με την ορθολογική σκέψη του Ιπποκράτη. Αυτό σημαίνει, ότι οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας τον τρόπο παραγωγής και εκτροφής των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων αντίστοιχα, καθώς και την επεξεργασία τους, έτσι ώστε να καταφέρουμε να ανακαλύψουμε την πύλη εισόδου όλων αυτών των χημικών, τα οποία καταλήγουν στο στομάχι μας.

Το ταξίδι λοιπόν ξεκινάει από τον τρόπο που καλλιεργείται η γη και από την κατάσταση υγείας του εδάφους. Αν το έδαφος το οποίο θρέφει τα φυτά είναι υγιές, τότε και τα φυτά θα είναι υγιή. Συνεπώς κι εμείς που τα καταναλώνουμε απευθείας ή από δεύτερο χέρι μέσω των χορτοφάγων ζώων, θα είμαστε υγιείς.

Αν το έδαφος στερείται θρεπτικών συστατικών, τα φυτά με την σειρά τους θα έχουν μειωμένα θρεπτικά συστατικά και επομένως θα είναι ανίσχυρα έναντι στις αρρώστιες και τα ζιζάνια που τα προσβάλλουν. Ισχύει ακριβώς το ίδιο και με τον ανθρώπινο οργανισμό, ο οποίος αν έχει έλλειψη θρεπτικών συστατικών τα οποία είναι απαραίτητα για να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό του σύστημα, είναι ευάλωτος σε εξωτερικές απειλές όπως τα μικρόβια.

Δυστυχώς στις μέρες μας το έδαφος στερείται τόσο πολύ βασικών θρεπτικών, ώστε να χρειάζονται τα φυτοφάρμακα για να μπορεί μια καλλιέργεια να επιβιώσει και να έχει μια ικανοποιητική απόδοση. Αυτό όμως από κάπου ξεκίνησε. Δεν ξημέρωσε μια μέρα και ξαφνικά το έδαφος του πλανήτη έχασε τα θρεπτικά του συστατικά, ούτε ο Θεός θύμωσε μαζί μας.

Ο υπεύθυνος πίσω από την ερημοποίηση του εδάφους είναι κυρίως η χημική γεωργία και η εκτεταμένη χρήση φυτοφαρμάκων και αγροχημικών προϊόντων, η οποία έχει επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια αποδεδειγμένα θανατηφόρα πρακτική, η οποία συνεχίζει να αποτελεί  τον κύριο τρόπο καλλιέργειας ειδικά στις μεγάλες βιομηχανοποιημένες εκτάσεις, αλλά και στις πιο μικρές καλλιέργειες. Αυτή η μέθοδος έχει άμεση σχέση με εταιρείες, οι οποίες μετά τον 1^ο και 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο δημιούργησαν καταστάσεις τέτοιες ώστε να δημιουργηθούν αγορές για πουληθούν τα προϊόντα τους, επιβάλλοντας εμμέσως την χημική γεωργία. Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο θα αναλύσουμε σε άλλο άρθρο.

Η ερημοποίηση ή απερήμωση (desertification) είναι ένας όρος που εισήχθη το 1949, με σκοπό να περιγραφτεί το φαινόμενο της εδαφικής υποβάθμισης, εξαιτίας των ανθρωπογενών επεμβάσεων σε αυτό. Η μείωση των οργανικών συστατικών του εδάφους προκαλεί ιδιαίτερο προβληματισμό παγκοσμίως. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Γραφείο Εδαφών, περίπου το 75% των εκτάσεων που αναλύθηκαν στην νότια Ευρώπη χαρακτηρίζονται από χαμηλή (3,4%) έως πολύ χαμηλή (1,7%) περιεκτικότητα εδάφους σε ενόργανα υλικά.

Τα χημικά λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα είναι αυτά που κατεξοχήν καταστρέφουν την οργανική ύλη του εδάφους, η οποία είναι απαραίτητη για να τρέφονται τα φυτά ώστε να παίρνουν θρεπτικά συστατικά και να κάνουν καρπούς. Περιέχουν ίχνη από τοξικά μέταλλα και μεταλλοειδή που παραμένουν στο έδαφος, συσσωρεύονται στον επιφανειακό ορίζοντα και μετακινούνται στις περιοχές κοντά στις ρίζες. Οι ρυπογόνες και τοξικές αυτές ουσίες συγκεντρώνονται στο έδαφος σε ποσότητες που αλλοιώνουν τη σύστασή του και προκαλούν βλάβες στους οργανισμούς, διαταράσσοντας έτσι τα οικοσυστήματα του.

 Τα υπολείμματα επικίνδυνων ουσιών που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή φυτοφαρμάκων περνάνε, πριν προλάβουν να διασπαστούν, μέσα από την τροφική αλυσίδα στον ανθρώπινο οργανισμό με τη λήψη φυτικών τροφών ή προϊόντων ζώων (γάλατα, κρέατα κ.ά.) τα οποία τρέφονται με φυτικές τροφές και έτσι φτάνουν σ' αυτά οι βλαβερές ουσίες.

Κατανοώντας πλήρως αυτήν την αλυσίδα νοσηρότητας, μπορούμε να πούμε ότι κάνουμε ένα γερό βήμα προς την εύρεση της λύσης. Ίσως είναι η καλύτερη αρχή για να καταλάβουμε με ποιους τρόπους μπορούμε να αντιστρέψουμε αυτήν την καταστροφή, η οποία αν συνεχιστεί θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην συντριβή μας.